Way Work Work

เราชอบดูกีฬามากเลย ดูเกือบทุกประเภท โดยเฉพาะฟุตบอล ลองถามตัวเองว่าทำไมชอบดูกีฬา ก็คงเป็นเพราะ กีฬามันมี passion มีพลังมากจนมันล้นออกมานอกจอจนคนดูอย่างเราสัมผัสได้ รูปภาพจาก : ichef.bbci.co.uk นักกีฬาจะสู้ไม่ถอย แม้รูปเกมจะออกมาสู้ไม่ได้ เห็นว่าจะแพ้แต่ก็ยังสู้ เพราะเขารู้ว่าเกมมันพลิกได้ สุดท้ายถ้าชนะก็จะสะใจมากกก แต่ถ้าแพ้เสียใจ แต่ก็เอาใหม่ ซ้อมกันใหม่ สู้กันใหม่เกมหน้าไง ชีวิตก็เหมือนกัน เราต้องหาแรงขับ แรงกระตู้นกับกิจกรรมที่หลงใหล พร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อให้สำเร็จ สู้ให้เต็มที่แม่ต้องสนใจว่าจะแพ้หรือชนะ เพราะสิ่งสำคัญที่ได้รับคือประสบการณ์ เมื่อชนะเราก็จะสะใจและภูมิใจอย่างยิ่ง แต่ถ้าแพ้ล่ะ ก็เอาใหม่ไง วางแผนใหม่ สู้ใหม่ ไม่มีคำว่าสาย ชีวิตเราต้องเริ่มเกมใหม่ได้ทุกวัน

วัดกันมั้ยล่ะว่าใครอึดกว่ากัน ? คำถามข้างต้นไม่ได้เอาไว้สำหรับแข่งงัดข้ออย่างเดียวนะคะ มันวัดกันได้ทุกอย่าง รวมถึงจุดหมายปลายทางเป้าหมายของชีวิตด้วย ปัญหาของคนเราส่วนใหญ่ ... มักจะคิด ๆๆๆ แล้วเพ้อฝันถึงความสำเร็จ แต่ไม่ลงมือทำสักที ปัญหาถัดไปของคนส่วนครึ่งของส่วนใหญ่ข้างต้น ... คือได้เริ่มลงมือทำ แต่ทำไปได้พักเดียวก็เบื่อที่ต้องทำซ้ำ ๆ แล้วบอกตัวเองว่านานจัง เบื่อจังเลย เลิกดีกว่า หรือไม่ก็กลัวปัญหาที่จะเกิดขึ้น เรียกว่ากลัวไปก่อนตั้งแต่ยังไม่เกิด คิดจินตนาการถึงปัญหาต่าง ๆ นา ๆ และพอกลัวไปแล้วเลยไม่มีแรงทำต่อ ไม่ทำดีกว่าไม่เจ็บ ไม่มีใครว่าว่าไม่สำเร็จด้วย อาจจะเหลือแค่ 1% ของส่วนครึ่งของส่วนใหญ่ ... ที่อึดมากพอ แก้ปัญหาอย่างสุดกำลัง เดินสู่ความสำเร็จได้ คนกลุ่มนี้ถ้าจะเปรียบก็เปรียบเหมือนนักวิ่งมาราธอน ที่อึดวิ่งจนเข้าเส้น คนกลุ่มนี้ไม่ได้แข่งกับใครเพราะเขาก้มหน้าก้มตาวิ่งมองไปแต่ที่เส้นชัย เขาแข่งกันตัวเองเท่านั้น และเมื่อเข้าเส้นชัย ... ชนะตัวเองได้สำคัญที่สุด

ทำงานมาทั้งปี มันก็ต้องพักบ้างนะ ออกเดินทางซะบ้าง ใกล้บ้าง ไกลบ้าง ... การเดินทางไม่ได้ให้แค่ความสนุกสนาน แต่มันทำให้เราหลุดจากกรอบเดิม ๆ ไปรับรู้อะไรใหม่ ๆ ไปทำอะไรที่ไม่เคยทำ เจอคนที่ไม่เคยเจอ ไปตัดสินใจกับสถานการณ์แปลก ๆ ที่บางทีไม่คิดว่าจะเจอ สนุกไปกับมัน ... เมื่อเจอสถานการณ์ หรือ ปัจจัย ที่เราควบคุมไม่ได้ แต่เรายิ้มได้ ถือว่าเราชนะ :) การจัดการกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดบ่อย ๆ ทำให้ตัวเรา สมองเรา พร้อมรับมือกับอะไรต่าง ๆ ที่จะเข้ามาอย่างไม่คาดฝัน ฝึกบ่อย ๆ เราจะชิน ที่นี้ใครจะมาไม้ไหนก็ไม่กลัว โลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ทั้งชีวิตเราต้องรับมือกับความเปลี่ยนแปลงหลายรูปแบบ จงมองมันเป็นเรื่องธรรมดา

ถึงกับต้องบันทึกไว้กับหน้าร้อนปี 2562 นี้ที่ประเทศไทยที่ฉันเกิดมาจนป่านนี้มีอุณหภูมิสูงสุดเกิน 40 ํC เข้าไปแล้ว ทุกวันนี้แดดแรงและมีอานุภาพทำลายล้างสูงมาก ที่บ้านแม้จะตั้งอยู่ใกล้แม่น้ำ ปากอ่าวไทย มีลมแม่น้ำและลมทะเลช่วยให้คลายร้อนลงบ้าง แต่ลมที่พัดมากระทบกายก็ไม่ได้เย็นไปทั้งหมด ยังนำพาไอร้อนวูบ ๆ มาด้วย แต่ก็ดีกว่าไม่มีลมใช่มั้ยคะ รูปนี้ถ่ายจากระเบียงหน้าบาน เวลาประมาณ 13.30 น. รูปถ่ายไม่ได้แต่งภาพแต่งสี เห็นท้องฟ้าไร้เมฆและไอแดดแผดเผาจริง ๆ รู้สึกขอบคุณพ่อแม่มาก ๆ ที่ปลูกบ้านหลังนี้ให้เราอยู่มาตั้งแต่เด็ก ๆ และปลูกต้นไม้ยืนต้นไว้ ต้นไม้ช่วยคลายร้อนจากอากาศได้มากจริง ๆ ค่ะ อากาศร้อนมากจริง ๆ และต้นไม้ก็ช่วยคลายร้อนได้จริง ๆ เรานะแปลกใจมากที่ทำไมคนไม่ค่อยปลูกต้นไม้ ทั้งที่ต้นไม้ให้คุณแก่สรรพชีวิตมาก เพื่อนเรามาจากสิงคโปร์ เราไปรับเขาและขับรถออกมาจากสนามบินสุวรรณภูมิ เขาเห็นที่โล่ง เขาถามว่าทำไมเมืองไทยชอบปล่อยที่โล่งไม่ปลูกต้นไม้ ที่สิงคโปร์ถ้ามีที่ว่างรัฐบาลจะปลูกต้นไม้ ช่วยลดความร้อนและสร้างความสมบูรณ์ได้มาก ... เราก็อ้ำอึ้งตอบไม่ถูกเลย ก็มันเป็นอย่างที่เค้าว่าจริง ...

ตั้งแต่เรียนจบมาก็ได้ทำอะไรตั้งหลายอย่าง  แต่ละอย่างดูจะไม่ตรงกับที่เรียนมาเลยสักนิด เรียนวารสารศาสตร์ ได้ทำงาน ... เป็น Customer Support กับบริษัทเว็บไซต์ เป็น HR Training กับบริษัทเคมี เป็น Freelance รับทำเว็บด้วย Wordpress และ ทำงาน Graphic Design อีกนิดหน่อย เป็น Senior HR & GA เป็น คนเย็บสมุด ทำสมุดเย็บมือ สมุดอวยพรงานแต่ง และ อยากเป็น นักเขียน นักเล่าเรื่อง ... (อันนี้ดูตรงกับที่เรียนนะ แต่ก็ไม่ได้เต็มที่สักที) และ อยากทำ affiliate marketing แบบเต็มตัว ... (อันนี้คนละทางเลย) งานทุกงานที่ทำไม่มีอะไรสูญเปล่า เรายินดีรับทุกโอกาสที่เข้ามา เรียนรู้และทำมันให้ดีที่สุด เรียนรู้ทุกอย่างเท่าที่จะเป็นไปได้ จะมีเบื่อบ้างบ่นบ้างก็ตามประสา แต่เมื่อรู้สึกว่าไม่ใช่เราก็หาใหม่ เดินหน้าต่อ เริ่มต้นได้ทุกวัน ไม่มีคำว่าสาย เคยมีคนถามว่า "ชอบอะไร" ... เอออันนี้ตอบไม่ได้ เพราะเป็นคนไม่มี passion กับอะไรจริงจัง อยากรู้อะไร อยากได้อะไรก็จะทำเต็มที่ ณ ตรงนั้น พอไม่ใช่ก็จบ ... ไม่ได้ไปต่อ ไม่รู้ว่าแบบนี้เรียก "หยิบโหย่ง" หรือเปล่านะ แต่จากความคิดเร...

เมื่อวานมีน้องถามว่า "ทำไมพี่เก่งจัง ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง" แล้วก็บอกถึงตัวน้องเองว่า "หนูไม่เก่งเลย ทำอะไรก็ไม่เป็น งานที่ทำก็ไม่ได้ชอบนะ แต่ไม่รู้จะทำอะไร" อันนี้เป็นเรื่องปกติเลยนะของคนทำงานที่เบื่องาน อยากทำอย่างอื่นแต่ไม่รู้จะทำอะไร ตัวเราเองก็ไม่ได้รู้และเก่งทุกเรื่องหรอกนะ ก่อนตอบคำถามก็เลยหัวเราะใส่คนถามก่อนจะตอบไปว่า เวลาพี่อยากรู้อะไรหรือสงสัยอะไร พี่ก็หาคำตอบ ลงให้ลึก ไม่ว่าจะค้นข้อมูลในหนังสือ หรือ อินเทอร์เน็ต หรือ จะสอบถามจากผู้รู้ สิ่งที่สำคัญ คือ พี่จะค้นเลย หาเลย ไม่ปล่อยทิ้งไว้ เพราะถ้าหากทิ้งไว้ความอยากรู้มันลอยไปกับสายลม และถ้าหากมีสิ่งใดที่ต้องลงมือทำก็จะทำเลยไม่ต้องรอ เริ่มทำจากที่ไม่มี จากที่ไม่พร้อมนี่แหละ ค่อย ๆ ทำไป ... แม้เราจะไม่มีทุนเยอะ ไม่มีความพร้อม 100% ก็เริ่มแบบที่เราไหว ขาด ๆ เกิน ๆ นี่แหละดี จะได้รู้ว่าศักยภาพเราได้แค่ไหน เราต้องการทักษะอะไรอีก เราต้องเพิ่มอะไรอีก  แล้วอะไรมันจะปรับใช้ได้ โดยทั้งหมดทั้งมวลที่ต้องเพิ่มมันต้องไม่มีเงินเป็นข้อแม้ จากประสบการณ์เลยนะ ... ทุนจำกัดมันก็มีข้อดี คือ เราจะดึงศักยภาพของเราได้เ...